گاردیل کابلی جاده

گاردیل کابلی یا نرده کابلی کنار جاده ، که گاهی به آن حفاظ ایمنی سیمی (WRSB) نیز گفته می‌شود، نوعی از گادریل ایمنی کنار جاده یا میانه جاده است. این سیستم از کابل های فولادی که بر روی پایه‌های فولادی نصب شده‌اند تشکیل می‌شود. همان‌طور که در مورد سایر گادریل جاده‌ای معمول است، هدف اصلی آن جلوگیری از خروج وسیله نقلیه از جاده و برخورد آن با یک جسم ثابت یا ویژگی‌های زمین است که از خود حفاظ‌ها سخت‌تر است. همچنین مشابه سایر حفاظ‌های کنار جاده، گاردیل کابلی با جذب و یا هدایت وسیله نقلیه منحرف شده، عمل می‌کند.

با توجه به این که این حفاظ‌ها نسبت به موانع بتنی نصب و نگهداری ارزان‌تر هستند و در جذب وسیله نقلیه بسیار مؤثرند، استفاده از آن‌ها در سطح جهانی به طور فزاینده‌ای افزایش یافته است. بیشترین کاربرد سیستم گاردیل کابلی در میانه جاده‌های بزرگراه‌های دوطرفه است.

این سیستم نسبت به موانع بتنی (جریسی) یا گاردیل‌های فلزی سنتی که امروزه استفاده می‌شوند، انعطاف‌پذیرتر است و زمانی که در زمین‌های شیب‌دار نصب می‌شود، همچنان مؤثر باقی می‌ماند. انعطاف‌پذیری سیستم باعث جذب انرژی برخورد و پراکندگی آن به صورت جانبی می‌شود که نیروی منتقل‌شده به سرنشینان خودرو را کاهش می‌دهد.

اگرچه گاردیل های کابلی از دهه 1960 استفاده می‌شوند، اما از اواسط دهه 1990 بود که بسیاری از دپارتمان‌های حمل‌ونقل شروع به استفاده از آن‌ها به طور منظم کردند.

در بسیاری از کشورهای اتحادیه اروپا، این گاردیل های کابلی به دلیل خطراتی که برای موتور سواران دارند، در بزرگراه‌ها مجاز نیستند. با این حال، مطالعه‌ای در مورد نرخ آسیب‌های موتور سواران برای انواع مختلف موانع جاده‌ای نشان نداد که تفاوت قابل‌توجهی در آسیب‌های کشنده و شدید بین گاردیل کابلی و گاردیل‌های W-beam وجود داشته باشد. هر دو نوع گاردیل به طور قابل‌توجهی خطرناک‌تر از موانع بتنی هستند، اما خطرات کمتری نسبت به عدم وجود حفاظ دارند.

انواع گادریل کابلی بین جاده ای

انواع امروزه دو نوع سیستم گاردیل کابلی در استفاده هستند: سیستم‌های کم‌تنش و پرتنش. هر سیستم مزایا و معایب خاص خود را دارد، اما به طور کلی سیستم پرتنش هزینه اولیه بالاتری دارد، اما هزینه‌ها و نگرانی‌های نگهداری در طولانی‌مدت کمتری دارد.

گادریل کابلی کم‌تنش به این معنی است که کابل‌ها تنها به اندازه‌ای تنش داده می‌شوند که از آویزان شدن آن‌ها بین پایه‌ها جلوگیری شود. فنرهای بزرگی در هر دو انتهای خط کابل فشرده می‌شوند (طبق دما) تا تنش سیستم حفظ شود.

هنگامی که یک وسیله نقلیه به سیستم کم‌تنش تحت شرایط عادی برخورد می‌کند، کابل به اندازه 12 فوت (3.7 متر) از مکان اصلی خود حرکت می‌کند. این حرکت به عنوان انحراف دینامیکی شناخته می‌شود. به دلیل عدم وجود تنش در سیستم، هر نصب یا "خط" از کابل محدود به 2000 فوت (600 متر) است و هر انتهای آن باید دارای مجموعه‌ای از انکرها باشد.

با توجه به کم‌تنش بودن سیستم، کابل‌ها در صورتی که برخوردی باعث آسیب به چندین پایه شود، تمایل دارند که روی زمین بیفتند. به این ترتیب، هیچ ارزش ایمنی باقی‌مانده‌ای در بخش‌های آسیب‌دیده باقی نمی‌ماند و آن بخش از گاردیل تا زمان تعمیر غیرقابل استفاده خواهد بود.

با وجود این مشکلات ظاهری، گاردیل کابلی کم‌تنش تا به حال به طور گسترده‌ای در صنعت استفاده شده است و هزاران مایل از سیستم عمومی در کشورهای مختلف در حال استفاده است.

گادریل پرتنش از نظر ظاهری، گاردیل پرتنش مشابه گاردیل کم‌تنش است. در بیشتر جنبه‌ها، این دو سیستم تفاوت‌های زیادی دارند.

گاردیل پرتنش از سه یا چهار کابل پیش‌کشیده تشکیل شده است که توسط پایه‌های فولادی پشتیبانی می‌شوند. در حال حاضر، تمامی سیستم‌های پرتنش اختصاصی هستند، به این معنی که به‌طور انحصاری تحت حقوق خاص یک تولیدکننده به بازار عرضه می‌شوند.

در هنگام نصب، کابل‌ها روی پایه‌ها قرار می‌گیرند و سپس تا تنش خاصی بسته به دما کشیده می‌شوند. این مقادیر تنش معمولاً بین 2000 تا 9000 پوند (9000 تا 40000 نیوتن) متغیر است. به دلیل این کشش، نصب‌های کابل می‌توانند به طول نامحدود باشند. در واقع، طول‌های خطوط معمولاً تنها به وجود موانعی مانند بازشدن‌های میانه یا ستون‌های پل محدود می‌شوند.

هنگامی که یک وسیله نقلیه به سیستم پرتنش تحت شرایط عادی برخورد می‌کند، کابل تنها به اندازه 8 فوت (2.4 متر) از مکان اصلی خود حرکت می‌کند. تنش ذاتی سیستم همچنین باعث می‌شود که کابل‌ها حتی پس از برخوردی که چندین پایه را از بین می‌برد، کشیده باقی بمانند و بخش‌های باقی‌مانده از خط همچنان عملکرد طبیعی خود را داشته باشند.